Ζακ-Λουί Νταβίντ, ο θάνατος του Σωκράτη, 1787, Met Museum
ΠΑΡΝΑΣΣΙΣΜΟΣ
Ο παρνασσισμός ξεκίνησε από τη Γαλλία και κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία το διάστημα 1850-1880
|
Βασικά χαρακτηριστικά |
|
Μορφή: οι παρνασσιστές επεξεργάζονται το στίχο, σέβονται τους ρυθμικούς, στιχουργικούς και μετρικούς κανόνες και την ομοιοκαταληξία. Για αυτό προτιμούν να γράφουν ποιήματα σταθερής μορφής όπως είναι το σονέτο. |
|
Δίνουν σημασία στην ακρίβεια της έκφρασης και στη λεπτομέρεια. |
|
Αντλούν τα θέματά τους από τη μυθολογία και τους χαμένους πολιτισμούς της αρχαιότητας, κυρίως τον ελληνικό και τον ινδικό. |
|
Στα ποιήματά τους υπάρχει γαλήνη, ηρεμία και απάθεια, απουσιάζει το πάθος και το συναίσθημα, η ανθρώπινη παρουσία και η αληθινή ζωή. |
|
Για αυτούς το ποίημα πρέπει να έχει την ομορφιά ενός αρχαίου αγάλματος. |
Ο Παρνασσισμός στην ελληνική ποίηση
Ο παρνασσισμός εμφανίζεται στη νεοελληνική λογοτεχνία με τη λεγόμενη Νέα Αθηναϊκή Σχολή το 1880
Παρνασσιακά ποιήματα έγραψαν κυρίως οι ποιητές:
Κωστής Παλαμάς, Λορέντζος Μαβίλης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γεώργιος Δροσίνης αλλά και μεταγενέστεροι ποιητές όπως ο Άγγελος Σικελιανός και ο Κώστας Βάρναλης.
Οι Έλληνες παρνασσιστές διαφέρουν από τους Γάλλους στα εξής:
!Δεν έφτασαν ποτέ στην πλήρη απάθεια (έχουν συγκρατημένο συναίσθημα). !Χρησιμοποιούν απλή καθημερινή γλώσσα (δημοτική).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου